Ανασπόσπαστο στοιχείο της Αργιθεάτικης παράδοσης είναι οι νερόμυλοι οι οποίοι χρησιμοποιούνταν για να γίνει ο καρπός αλεύρι και στη συνέχεια ψωμί. Οι μύλοι ήταν τόσο κοινοτικοί, δηλαδή ανήκαν σε κάποια εκκλησία ή σε κάποιο μοναστήρι, όσο και ιδιωτικοί. Η χρήση τους υπήρξε διαδεδομένη και διήρκεσε μέχρι τα μεταπολεμικά χρόνια.

Το πέρασμα του Αχελώου και η επικοινωνία με το νομό Άρτης που είναι και ο πλησιέστερος του δήμου μας γίνεται με τη χρήση ενός υποτυπώδους εναέριου ποδηλάτου, καθώς οι υπάρχουσες γέφυρες του Κοράκου και του Καταφυλλίου υποχρεώνουν τους κατοίκους να ακολουθήσουν μία διαδρομή πολλών χλμ. χωματόδρομου με καθυστέρηση αρκετών ωρών.

Το αλώνισμα του σιταριού γινόταν σε πέτρινα αλώνια τα οποία ήταν κτισμένα στα όρια των χωριών όπου υπήρχε ο απαραίτητος χώρος. Το αλώνι ήταν φυσικά στρογγυλό με υπερυψωμένες τις άκρες του για να μη φεύγει ο σπόρος. Κατασκευαζόταν από σκληρή πέτρα για να ενισχύσουν την αντοχή του και στο κέντρο στερέωναν ένα ξύλο ύψους δύο μέτρων το οποίο ονομαζόταν στριγερό ή στίχιρο.

Στην Αργιθέα η Ελληνική Γλώσσα, λόγω και του απρόσιτου, στους διάφορους κατά καιρούς επιδρομείς, ορεινού και δύσβατου εδάφους, παρέμεινε πάντοτε αμόλυντη και καθαρή. 'Ενα μικρό ποσοστό λέξεων, υπόλειμμα της τουρκοκρατίας, το δανείστηκε από τις γύρω, επί πέντε σχεδόν αιώνες, τουρκο-κρατούμενες πεδινές περιοχές της Ηπείρου και της Θεσσαλίας.

Η τοπική αργιθεάτικη φορεσιά είχε τα χαρακτηριστικά που συναντούμε σ’ολόκληρη την περιοχή των Θεσσαλικών και Ευρυτανικών Αγράφων. Οι άνδρες φορούσαν την πολύπτυχη φουστανέλα, κι εσωτερικά μπουραζάνι, βλαχόκαλτσες, γιλέκο που το ονόμαζαν και πεσλί και που συχνά ήταν κεντημένο, μαύρη σκούφια χωρίς φούντα που είχε ολόγυρα σειρίτι.

Στην Αργιθέα οι χοροί διαθέτουν δύναμη και σταθερότητα στο ρυθμό και τα βήματα, μεγαλόπρεποι με αργές και έντονες κινήσεις. Διατήρησαν τα τοπικά γνωρίσματα αφού με αυτούς εκδήλωναν οι Αργιθεάτες τον πόθο της ανεξαρτησίας στα χρόνια της σκλαβιάς.

Αντιπροσωπευτικοί χοροί της περιοχής της Αργιθέας είναι ο Τσάμικος, ο Συρτός, Στα τρία, ο Κοφτός, ο Αρβανίτικος ή Λεσκοβίτης. Ο τσάμικος που χορεύεται στην περιοχή αυτή διαφορετικά από τους άνδρες και διαφορετικά από τις γυναίκες. Στο χορό των αντρών δεν πιάνονταν οι γυναίκες. Ο πρωτοχορευτής αυτοσχεδιάζει και με ζωηράδα και δύναμη εκφράζεται, πραγματοποιώντας επιτόπιες φιγούρες. Ο γυναικείος Τσάμικος ήταν σεμνός και ήρεμος, χορευόταν απ’ όλες τις γυναίκες που ήταν στο χορό. Στα τρία βήματα, η πρώτη γύριζε ένα βήμα και στο δεύτερο σταματούσε όπου σήκωνε ελαφρά το σώμα επί τόπου με χάρη και εγκαρτέρηση.

Ο Αρβανίτικος ή Λεσκοβίτης είναι αργός τσάμικος που η ονομασία του προέρχεται από το Λεσκοβίκι της Β. Ηπείρου και τον προτιμούν συνήθως γέροι μερακλήδες, έχει πολλά τσακίσματα και χρειάζεται ιδιαίτερη δεξιοτεχνία γιατί είναι στατικός μια που τα βήματα και οι φιγούρες του γίνονται επί τόπου με αργές ρυθμικές κινήσεις.

Η παράδοση της Αργιθέας είναι πλούσια σε πολλές μορφές της κοινωνικής ζωής, όπως τα πανηγύρια και οι γάμοι που ήταν και παραμένουν τα μεγάλα γεγονότα της, κι αποτελούν πρότυπα κοινωνικών εκδηλώσεων που καταξιώνουν και δίνουν ομορφιά στη ζωή. Τα πανηγύρια ιδίως, δεν αποτελούν μοναχά εκδηλώσεις θρησκευτικής πίστης αλλά και μια αφορμή να γλεντήσουν οι χωριανοί για να πάρουν καινούρια διάθεση για τις δύσκολες αγροτικές και κτηνοτροφικές τους απασχολήσεις.

Η Αργιθέα είναι απ’ τις λίγες γωνιές της πατρίδας μας που είναι τόσο πλούσια σε παράδοση και μάλιστα παράδοση ολοζώντανη και σήμερα σε πολλές μορφές της, όπως τα τραγούδια του γάμου κ.α. Αυτή η λαϊκή δημιουργία δίνει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των Αργιθεατών που τον κουβαλούν όπου κι αν βρίσκονται συνδέοντας αρμονικά το παρόν και το μέλλον.